Ο Ήλιος, το Φεγγάρι και τα Αστέρια
Ο Ήλιος, το Φεγγάρι και τα αστέρια
Writter: Evangelos D. Kepenes (December 19, 2022, 16:07)
Το ενύπνιο του Ιωσήφ υιού Ιακώβ, πατριάρχη του Ισραήλ
«Ενυπνιάσθη δε και άλλο ενύπνιον, και διηγήθη αυτό προς τους αδελφούς αυτού· και είπεν, Ιδού, ενυπνιάσθην άλλο ενύπνιον· και ιδού, ο ήλιος και η σελήνη και ένδεκα αστέρες με προσεκύνουν. Και διηγήθη αυτό προς τον πατέρα αυτού και προς τους αδελφούς αυτού και επέπληξεν αυτόν ο πατήρ αυτού και είπε προς αυτόν, Τι είναι το ενύπνιον τούτο, το οποίον ενυπνιάσθης; άραγε θέλομεν ελθεί, εγώ και η μήτηρ σου και οι αδελφοί σου, διά να σε προσκυνήσωμεν έως εδάφους;» (Γέν. 37:9-10)
Η ερμηνεία του ενυπνίου από τον Εβραίο Ιακώβ, προσδίδει στον ήλιο, στο φεγγάρι και στα αστέρια, ιδιωματική εβραϊκή έννοια, αυτή των κυβερνητικών αρχών και των πολιτών των ή των Βασιλειών και των υπηκόων των. Αλλά ακόμη και σήμερα στην λαϊκή αντίληψη συναντούμε παρόμοιες εκφράσεις όπως «είσαι για μένα ο ουρανός και όλα τα άστρα» που σημαίνει ότι «είσαι για μένα πάνω από όλα» ή «θέλω να αλλάξω ουρανό» κ.ά..
Αυτή την εβραϊκή ιδιωματική έννοια, την συναντάμε ξανά στις εβραϊκές γραφές όταν ο Ησαΐας προφήτευσε για την δύση της βασιλείας της Βαβυλώνας την οποία επέφερε η βασιλεία των Μήδων.
(Ησαΐας Κεφ. ιγ). Η κατά της Βαβυλώνας όραση την οποίαν είδε ο Ησαΐας ο υιός του Αμώς.
«Διότι τα άστρα του ουρανού και οι αστερισμοί αυτού δεν θέλουσι δώσει το φως αυτών· ο ήλιος θέλει σκοτισθή εν τη ανατολή αυτού, και η σελήνη δεν θέλει εκπέμψει το φως αυτής […] διά τούτο θέλω ταράξει τους ουρανούς, και η γη (της Βαβυλώνος) θέλει σεισθή από του τόπου αυτής, εν τω θυμώ του Κυρίου των δυνάμεων και εν τη ημέρα της φλογεράς οργής αυτού. […] ιδού, θέλω επεγείρει τους Μήδους εναντίον αυτών, οίτινες δεν θέλουσι συλλογισθή αργύριον· και εις το χρυσίον, δεν θέλουσιν ηδυνθή εις αυτό …» (Ησ. 13:10-17)
Με τον ίδιο τρόπο ο Ησαΐας προφήτευσε, για την οργή του Θεού, πάνω στους Ιδουμαίους (=Εδωμίτες απόγονοι του Ησαύ) και την γη τους.
«[…] και οι ουρανοί θέλουσι περιτυλιχθή ως βιβλίον, και πάσα η στρατιά αυτών (τα άστρα) θέλει πέσει, καθώς πίπτει το φύλλον από της αμπέλου και καθώς πίπτουσι τα φύλλα από της συκής. Διότι η μάχαιρά μου εμεθύσθη εν τω ουρανώ· ιδού, επί την Ιδουμαίαν και επί τον λαόν της καταστροφής μου θέλει καταβή διά κρίσιν. Η μάχαιρα του Κυρίου είναι πλήρης αίματος· επαχύνθη με το πάχος, με το αίμα των αρνίων και τράγων, με το πάχος των νεφρών των κριών· διότι ο Κύριος έχει θυσίαν εν Βοσόρρα και σφαγήν μεγάλην εν τη γη της Ιδουμαίας». (Ησ. 34:4-6)
Την ίδια εβραϊκή έννοια συναντάμε και στον Ιεζεκιήλ όταν προφήτευσε για το συντριμμό του Φαραώ.
«Υιέ ανθρώπου, ανάλαβε θρήνον επί τον Φαραώ βασιλέα της Αιγύπτου και ειπέ προς αυτόν, Ωμοιώθης με σκύμνον λέοντος μεταξύ των εθνών και είσαι ως δράκων εν ταις θαλάσσαις και εφώρμησας εις τους ποταμούς σου και ετάραττες τα ύδατα με τους πόδας σου και κατεπάτεις τους ποταμούς αυτών […] και όταν σε αποσβέσω, θέλω περικαλύψει τον ουρανόν και συσκοτάσει τους αστέρας αυτού· θέλω περικαλύψει εν νεφέλη τον ήλιον και σελήνη δεν θέλει φέγγει το φως αυτής. Πάντας τους λαμπρούς φωστήρας του ουρανού θέλω συσκοτάσει επί σε, και θέλω επιβάλει σκότος επί την γην σου, λέγει Κύριος ο Θεός.» ((Ιεζ. 32:2-8)
Στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης διαβάζουμε ότι οι Εβραίοι απόστολοι ήταν μάρτυρες περί πάντων όσων ο Ιησούς έκανε στη γη των Ιουδαίων και την Ιερουσαλήμ (Πράξ. 10:39). Ο Ιησούς λοιπόν μιλούσε σε ιουδαϊκό ακροατήριο που γνώριζε τους εβραϊκούς ιδιωματισμούς των προφητών του και όταν τους έλεγε για το τέλος του αιώνα της διακονίας του θανάτου «τέλος γαρ νόμου Χριστός», την αφαίρεση της βασιλείας από τον κατά σάρκα Ισραήλ, και την οργή του Θεού πάνω στους ασεβείς εκ των Ιουδαίων κατά τον καιρό της Δευτέρας παρουσίας Του, θα ήταν μεγάλη αστοχία να μη κατανοήσουμε τον παραλληλισμό μεταξύ των λόγων του Ιησού και αυτών των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης.
«Διά τούτο λέγω προς υμάς ότι θέλει αφαιρεθή αφ' υμών η βασιλεία του Θεού και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής.» (Ματθ. 21:43)
«[…] τι το σημείον της παρουσίας σου και της συντελείας του αιώνος;» (Ματθ. 24:3)
Όταν λοιπόν ο Ιησούς τους έλεγε στο (Ματθ. 24:29-30) «Ευθύς δε μετά την θλίψιν των ημερών εκείνων ο ήλιος θέλει σκοτισθή και η σελήνη δεν θέλει δώσει το φέγγος αυτής, και οι αστέρες θέλουσι πέσει από του ουρανού και αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή. Και τότε θέλει φανή το σημείον του Υιού του ανθρώπου εν τω ουρανώ, και τότε θέλουσι θρηνήσει πάσαι αι [φυλαί της γης] (=το δωδεκάφυλο εβραϊκό έθνος στην γη της επαγγελίας) και θέλουσιν ιδεί τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον επί των νεφελών του ουρανού μετά δυνάμεως και δόξης πολλής» δεν μίλαγε για τους φωστήρες του στερεώματος που έθεσε ο Θεός για να φέγγουν πάνω στη γη (Γέν. 1:14-17), αλλά μίλαγε για την πτώση της βασιλείας του σαρκικού Ισραήλ και του παλιού θρησκευτικού ιουδαϊκού συστήματος και την άνοδο της βασιλείας του πνευματικού Ισραήλ, που τους παρομοίαζε ως φωστήρες.
«Καὶ οἱ συνιέντες φανοῦσιν ὡς φωστῆρες τοῦ οὐρανοῦ καὶ οἱ κατισχύοντες τοὺς λόγους μου ὡσεὶ τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος.» (Δαν. 12:3)
«Πράττετε τα πάντα χωρίς γογγυσμών και αμφισβητήσεων, διά να γίνησθε άμεμπτοι και ακέραιοι, τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης, μεταξύ των οποίων λάμπετε ως φωστήρες εν τω κόσμω» (Φιλ. 2:14-15)
Στο ίδιο πνεύμα μιλάει και με τον προφήτη Ιωήλ στο (Κεφ. 2:10, και 2:31)
Το βιολογικό γήρας και το γήρας του Νόμου
Ο Εκκλησιαστής στο (Κεφ. 12:1-7) μιλώντας για το γήρας του βιολογικού ανθρώπου και το θάνατο του, τον προτρέπει να θυμηθεί τον Πλάστη του τις ημέρες της νεότητάς του «πριν έλθωσιν αι κακαί ημέραι» και «πριν σκοτισθή ο ήλιος και το φως και σελήνη και οι αστέρες, και επανέλθωσι τα νέφη μετά την βροχήν».
Ο Νόμος που ήταν διακονία του θανάτου και η ρίζα του Ιουδαϊσμού, έγινε, για τους βιολογικούς απογόνους του Αβραάμ, φρουρός της πίστης που έμελλε να αποκαλυφθεί και παιδαγωγός στο Χριστό, ώστε αυτοί να δικαιωθούν εκ πίστεως.
«Πριν δε έλθη η πίστις, εφρουρούμεθα υπό τον νόμον συγκεκλεισμένοι εις την πίστιν, ήτις έμελλε να αποκαλυφθή. Ώστε ο νόμος έγεινε παιδαγωγός ημών (των Εβραίων) εις τον Χριστόν, διά να δικαιωθώμεν εκ πίστεως.» (Γαλ. 3:24)
Είχε δε, ο Νόμος, ηλικιακό χαρακτήρα με γέννηση, ακμή και γήρας η δε «φανέρωση της Ζωής» (Α΄ Ιωάν. 1:2) τον κατέστησε πλησίον αφανισμού.
«Λέγων δε καινήν, έκαμε παλαιάν την πρώτην· το δε παλαιούμενον και γηράσκον είναι πλησίον αφανισμού.» (Εβρ. 8:13)
Τα σαρκικά τέκνα του Αβραάμ ελησμόνησαν εκ «νηπιότητος» αυτών τον Θεό, και παρά τις παραινέσεις Του, δεν επέστρεψαν, αλλά θανάτωσαν τους προφήτες Του, τον αρχηγό της ζωής Ιησού, και κακοποίησαν το σώμα Του την Εκκλησία. Έτσι οι κακές ημέρες ήρθαν για τους παραλήπτες και παραβάτες του Νόμου.
«Διά τούτο λέγω προς υμάς ότι θέλει αφαιρεθή αφ' υμών η βασιλεία του Θεού και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής» (Ματθ. 21:43)
Ο επίγειος Ναός ήταν τύπος του επουράνιου και σύμβολο που νομιμοποιούσε τον Ιουδαϊσμό ως θρησκεία και τους αυστηρά βιολογικούς απογόνους του Αβραάμ ως έθνος. Η οριστική καταστροφή του Ναού από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Τίτο απονομιμοποίησε και τα δύο. Οι λατρευτικές συνήθειες των Εβραίων, που πήγαζαν από τον Μωσαϊκό Νόμο και που λειτουργούσαν «ως υπόδειγμα και σκιά των επουρανίων» (Εβρ. 8:5), έπαυσαν και αντικαταστάθηκαν από την «εν πνεύματι και αληθεία» λατρεία των αληθινών προσκυνητών «εν Χριστώ», μέσα στον αληθινό επουράνιο Ναό του σώματος του Ιησού. (Ιωάν. 4:23)
Η βασιλεία του σαρκικού Ισραήλ έπεσε «Ευθύς δε μετά την θλίψιν των ημερών εκείνων ο ήλιος θέλει σκοτισθή και η σελήνη δεν θέλει δώσει το φέγγος αυτής, και οι αστέρες θέλουσι πέσει από του ουρανού και αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή». (Ματθ. 24:29-30)
Ο Χριστός η ζωή ημών
<< Επιστροφή στην Αρχική σελίδα