Το ιστορικό βιβλικό δωδεκάφυλο έθνος του Ισραήλ και το σύγχρονο πολιτικό κράτος του Ισραήλ

Το ιστορικό βιβλικό δωδεκάφυλο έθνος του Ισραήλ και το σύγχρονο πολιτικό κράτος του Ισραήλ

Συγγραφή: Ευάγγελος Δ. Κεπενές (Οκτώβριος 10, 2023, 21:05)

Α) Το ιστορικό βιβλικό δωδεκάφυλο έθνος του σαρκικού Ισραήλ

Η από την αρχή γέννηση, καθοδήγηση και επικοινωνία του αληθινού Θεού με το σαρκικό δωδεκάφυλο έθνος του Ισραήλ τον κατέστησε ετερόνομο κοινωνικά και θρησκευτικά, έθνος εξαρτώμενο από τις Θείες εντολές και με μόνο αποδεικτικό στοιχείο της εθνότητάς του την βιολογική εξ Αβραάμ καταγωγή του.

Ο νόμος / Παλαιά Διαθήκη, «ο παιδαγωγός εις Χριστόν», είχε σαρκικές διατάξεις λατρείας (βρώματα, πόματα, διαφόρους βαπτισμούς) διατεταγμένες έως καιρού διορθώσεως και εδόθη εκ διαταγών αγγέλων εις το δωδεκάφυλο έθνος Ισραήλ, αλλά αυτοί δεν εφύλαξαν αυτόν. (Πράξ. 7:53, Εβρ. 9:10)

Όσοι δεν έπρατταν όλο τον Νόμο ήταν επικατάρατοι

«Διότι όσοι είναι εξ έργων νόμου, υπό κατάραν είναι· επειδή είναι γεγραμμένον· Επικατάρατος πας όστις δεν εμμένει εν πάσι τοις γεγραμμένοις εν τω βιβλίω του νόμου, ώστε να πράξη αυτά.» (Γαλ. 3:10)

Η απείθεια των παραληπτών της Παλαιάς Διαθήκης επέφερε την διάσπασή τους σε δύο βασίλεια, το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ με δέκα φυλές και πρωτεύουσα την Σαμάρεια και το νότιο βασίλειο του Ιούδα με δύο φυλές (Ιούδας και Βενιαμίν) και πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. (Α΄ Βασ. κεφ. 11 και 12)

Και τα δύο βασίλεια πρόσμεναν τον Μεσσία / Χριστό για να πετύχουν όμως εθνικούς σκοπούς

Η Σαμαρείτισσα είπε «οἶδα ὅτι Μεσσίας ἔρχεται … ὅταν ἔλθῃ ἐκεῖνος, ἀναγγελεῖ ἡμῖν ἅπαντα» (Ιωάν. 4:25)

Ο Ιωάννης ο βαπτιστής είπε «σὺ εἰ ὁ ἐρχόμενος ἢ ἕτερον προσδοκώμεν» (Ματθ. 13:3)

Οι Ιουδαίοι θέλησαν να αρπάξουν Αυτόν και να τον κάνουν βασιλιά στο σαρκικό ιουδαϊκό έθνος (Ιωάν. 6:16).

Η βασιλεία όμως του Χριστού δεν ήταν από αυτόν τον κόσμο.

«Απεκρίθη ο Ιησούς· Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου· εάν η βασιλεία η εμή ήτο εκ του κόσμου τούτου, οι υπηρέται μου ήθελον αγωνίζεσθαι, διά να μη παραδωθώ εις τους Ιουδαίους· τώρα δε η βασιλεία η εμή δεν είναι εντεύθεν.» (Ιωάν. 18:36)

Ο Χριστός γεννήθηκε υπό Νόμο για να δικαιώσει τους πιστούς και να λάβουν πνευματική κληρονομιά και όχι επίγεια.

Η δικαίωση δεν θα ερχόταν από τον Νόμο αλλά από την πίστη στον Χριστό, ο οποίος εκπλήρωσε τον Νόμο και τους προφήτες, και έγινε κατάρα υπέρ των επικατάρατων παραβατών Εβραίων, ώστε να μπορέσουν και τα έθνη να γίνουν μέτοχοι της επαγγελίας της αιωνίου ζωής.

«Ο Χριστός εξηγόρασεν ημάς (τους Εβραίους) εκ της κατάρας του νόμου, γενόμενος κατάρα υπέρ ημών· διότι είναι γεγραμμένον· Επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου, διά να έλθη εις τα έθνη η ευλογία του Αβραάμ διά Ιησού Χριστού, ώστε να λάβωμεν την επαγγελίαν του Πνεύματος διά της πίστεως.» (Γαλ. 3:13-14)

«Λέγω δε ότι ο Ιησούς Χριστός έγεινε διάκονος της περιτομής υπέρ της αληθείας του Θεού, διά να βεβαιώση τας προς τους πατέρας επαγγελίας, και διά να δοξάσωσι τα έθνη τον Θεόν διά το έλεος αυτού, καθώς είναι γεγραμμένον· Διά τούτο θέλω σε υμνεί μεταξύ των εθνών· και εις το όνομά σου θέλω ψάλλει.» (Ρωμ. 15:8-9)

«Προϊδούσα δε η γραφή ότι εκ πίστεως δικαιόνει τα έθνη ο Θεός, προήγγειλεν εις τον Αβραάμ ότι θέλουσιν ευλογηθή εν σοι πάντα τα έθνη. Ώστε οι όντες εκ πίστεως ευλογούνται μετά του πιστού Αβραάμ.» (Γαλ. 3:8-9)

«εάν δε ήσθε του Χριστού, άρα είσθε σπέρμα του Αβραάμ και κατά την επαγγελίαν κληρονόμοι.» (Γαλ. 3:29)

Το βιολογικό σπέρμα του Αβραάμ, που δεν δέχτηκε την επαγγελία της αιωνίου ζωής προς τους πατέρες, γεύτηκε την οργή του Θεού, σύμφωνα με τις διατάξεις του νόμου, και επήλθε η καταστροφή του επίγειου Ναού και της επίγειας Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ.

Ο Ναός νομιμοποιούσε τον Ιουδαϊσμό ως θρησκεία και τους αυστηρά βιολογικούς απογόνους του Αβραάμ ως έθνος. Η οριστική καταστροφή του Ναού από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Τίτο απονομιμοποίησε και τα δύο. Οι λατρευτικές συνήθειες των Εβραίων, που πήγαζαν από τον Μωσαϊκό Νόμο και που λειτουργούσαν «ως υπόδειγμα και σκιά των επουρανίων» (Εβρ. 8:5), έπαυσαν και αντικαταστάθηκαν από την «εν πνεύματι και αληθεία» λατρεία των αληθινών προσκυνητών «εν Χριστώ», μέσα στον αληθινό επουράνιο Ναό του σώματος του Ιησού. (Ιωάν. 4:23)

Το τέλος του αιώνα του Νόμου και η αρχή του ατελεύτητου αιώνα της χάριτος, χωρίς προϋπόθεση την εθνική ταυτότητα, είναι ο Χριστός «εν ημίν». Όλες οι επαγγελίες της Παλαιάς Διαθήκης εκπληρώθηκαν στον Ιησού Χριστό, την προσδοκία του σαρκικού Ισραήλ.

«Η ιδιαιτερότητα και ιστορική σημασία του θανάτου και της ανάστασης του Ιησού είναι πως αυτή ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με το κήρυγμα του Ιησού περί της βασιλείας του Θεού και την ιουδαϊκή προσδοκία περί ερχομού του Μεσσία και το τέλους του παλαιού κόσμου.» (Σάββας Αγουρίδης)

Β) Το σύγχρονο πολιτικό κράτος του Ισραήλ

Το σημερινό πολιτικό κράτος του Ισραήλ που ιδρύθηκε στις 14 Μαΐου του 1948 και που αξιώνει ότι είναι η συνέχεια του δωδεκάφυλου εξ σπέρματος Αβραάμ Έθνους δεν έχει καμιά εξ αίματος συνέχεια με αυτό, ούτε συμμετέχει στις ήδη εκπληρωμένες από τον πρώτο αιώνα μ.Χ. βιβλικές πνευματικές επαγγελίες που λαμβάνουν οι «εν Χριστώ» και έχουν σχέση με την αθανασία.

Η αξίωση του στηρίζεται στο γεγονός ότι είναι λάτρης της θρησκείας του ιουδαϊσμού, τον οποίον όποιος ασπάζεται λογίζεται Εβραίος. Η ίδρυση του είχε καθαρά γεωστρατηγικούς στόχους, και σκοπό την εξυπηρέτηση ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, η δε πορεία του στον χρόνο εξαρτάται από τις συνέπειες των αλληλοεπιδρώντων με αυτό, πολιτικών, οικονομικών και στρατιωτικών πολιτικών των δυνάμεων που το στηρίζουν. Η διεκδίκηση των συμφερόντων, δεν διέπεται από τον νόμο της αγάπης για τις ιερές ζωές των ανθρώπων, αλλά από δίψα για εξουσία, κυριαρχία, πλουτισμό και από το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού». Συνεπώς «όπως στρώνουμε κοιμόμαστε» και «ότι σπέρνουμε θερίζουμε».

Ο Χριστός και οι Απόστολοι δεν υποστήριξαν ποτέ τις σιωνιστικές προσδοκίες των «Εβραίων» η κάποια εθνική αποκατάστασή τους μετά την εκτελεσθείσα οργή του Θεού επάνω τους το 70 μ.Χ. Οι σημερινές πεποιθήσεις των χριστιανών σιωνιστών ότι το πολιτικό Ισραήλ είναι η εκπλήρωση των επαγγελιών του Θεού στηρίζεται σε θρησκευτική πλάνη και αποτυπώνεται με τον χειρότερο τρόπο στις εκφράσεις τους όπως «ο Θεός να φυλάξει τον λαό του τον Ισραήλ και να πατάξει τους εχθρούς του».

Οι τοιούτοι ας ασχοληθούν με την έρευνα των Γραφών, που λένε ότι πιστεύουν, και ας μάθουν ότι ο Θεός «αγαπάει τον κόσμο» και δεν σώζει με κριτήριο την εθνική ταυτότητα αλλά με την πίστη στον Ιησού και ότι «Ιουδαίος δεν είναι ο εν τω φανερώ Ιουδαίος, ουδέ περιτομή η εν τω φανερώ η γινομένη εν σαρκί, αλλ' Ιουδαίος είναι ο εν τω κρυπτώ Ιουδαίος, και περιτομή η της καρδίας κατά πνεύμα, ουχί κατά γράμμα, του οποίου ο έπαινος είναι ουχί εξ ανθρώπων, αλλ' εκ του Θεού.» (Ρωμ. 2:28-29)

Ούτε να μέμφονται τον Θεό ως παραβάτη «Διότι εάν όσα κατέστρεψα ταύτα πάλιν οικοδομώ, παραβάτην δεικνύω εμαυτόν.» (Γαλ. 2:18)

Θα κλείσω με μία ευχή «ο Θεός να φωτίσει την πατρίδα μας και όλες τις πατρίδες και να φέρει σε μετάνοια τους ανθρώπους και να τους ελευθερώσει από τον φανατισμό των θρησκειών»

Χριστός η ζωή ημών

   << Επιστροφή στην Αρχική σελίδα